Bugün sen gideli tam 5 ay oldu... 5 uzun ama kısa ay... Nasıl geçti anlamadım... Sana olan özlemimiz bir nebze olsun azalmadı...
Ama beni görmekten nefret ettiğin ve çıkmam için türlü şeyler yaptığın bu ruh halinden çıkmam lazım... Kendim için, annem için ve senin için...
Çıkacağım...

Bayram'da...

"Bu bayramda kimseler yok, bize çok gelen giden olmaz neden bu kadar fazla şey hazırlıyorsun... Hiçbiri bitmeyecek, kalacak herşey " dedim anneme... İstanbul dışında birçok kişi, o yüzden de biz bize geçecek diye düşündüm... İlk bayramımızdı bu, sensiz... Önce sana geldik, ilk seninle bayramlaştık... Çiçeklerle bezedim heryeri... Biliyorum çok hoşuna gitmiştir... Daha eve dönerken, yolda telefon geldi kapıdayız diye.... Ve o dakikadan 1 saat öncesine kadar dostlarımız, akrabalarımız, sevdiklerimiz daha da önemlisi seni seven insanlar bizi yalnız bırakmadı... Anneme fazla bunlar diye söylendiğim herşey ilk günün akşamı bitmişti... Gelemeyen birçok kişi ise telefonla aradı, yalnız olmadığımızı, bizi düşündüklerini hissettirdiler... Ahh canımın içi, tüm bunlar senin bıraktıkların bize...
Öte yandan yiğenlerinden biri değil gelmek aramak zahmetine bile katlanmadı... Sen o'nu tahmin edersin...
Boşvereyim değil mi... Senin tam bu noktada diyeceğin şeyi biliyorum... " ....'ne vur" ;))) Bende vurdum gitti...
Gittikçe iyi olacağız, sen sakın endişelenme... Daha önce de dediğim gibi acımızla yaşamaya alışacağız... Zor olsada... Şu anda sıkıntımız olan, çözmemiz gereken konuyu tahmin ediyorsun.. Anneme endişelenme diyorum ama endişelenmemek mümkün değil... Ama biliyorum ki yakında çözeceğim bunu.. Sen yeter ki rahat ol...

Ünal'ın kızı...

Yazmak istiyorum... Yazmaktan korkuyorum... Kelimeler büyüyor, yüreğim ise hiçbirşeyin sığamayacağı kadar kapandı içine... Aslında buraya yazmaya ara verişim anlatacak şeyimin olmamasından yada yoğunluktan kaynaklanan zamansızlıktan değil... Sadece sana yazmaya alışamadım... Ben hala seninle konuşuyorum... Sen hep yanıbaşımda, yüreğimdesin...
Memlekete gittim baba, senin doğup büyüdüğün topraklara gittim... Senelerce uzak kaldığım topraklara, senin için, seni yaşamak, seninle olabilmek için gittim... Senin yerine adımın yazılması için gittim... Ne kadar istiyordun son bir defa daha gidebilmek, "son bir kez annemle babamın mezarına gidebilsem" diyordun, burnunda tütüyordu, hatta bir kez beni oraya gömün bile demişsin anneme.... Senin için yapamayacağım tek şey buydu... Seni o kadar uzağa götürüp bırakamazdım-k...
Ne çok özlemişim oraları... İlk kez bu kadar yoğun bir aidiyet duygusu yaşadım... Sanırım ilk kez her yere senin gözünle baktım... Saim'in yerinde senin yerine oturdum... Hatta en çok hoşuma giden şey ne oldu biliyor musun, beni soranlara " o mu, o bizim Ünal'ın kızı" diye beni anlatmalarıydı... "Ünal'ın kızı" olmak herşeyden güzel geldi ....
Baba, sensiz ilk bayram geldi... Biz ise ne yapacağımızı, nasıl geçireceğimizi bilmiyoruz... Baba, sensiz bocalıyoruz...
Baba'm seni çok özledim...